ต้องขอบอกอย่างนี้ครับว่า ผมไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะมาทำอาชีพรถรับจ้าง แรกเริ่มเดิมทีผมก็เป็นคนเรียนหนังสือไม่เก่งเหมือนคนอื่นเค้าน่ะครับ ผมเรียนซ้ำชั้นตั้งแต่ประถม 3 คุณครูไม่ให้ขึ้นประถม 4 เนื่องจากยังบวกเลขไม่เป็นเลย จนสุดท้ายจบมาก็จบแบบงูๆปลาๆ แบบขอผ่านไปทีคุณครูช่วยซะส่วนมากน่ะครับ ผมจึงคิดว่าผมคงไปทำงานแข่งกับใครเค้าไม่ได้หรอกครับ ก็เลยไม่มีงานทำ อยู่บ้านชิวๆ เวลาผ่านไปเพื่อนเค้าไปไหนต่อไหนกันแล้ว สงสัยมั้ยล่ะครับ ว่าผมเข้ามาทำรถรับจ้างขนของได้อย่างไร มาอ่านกันต่อครับ
วันนึงช่วงสิ้นเดือน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น แถมในตัวมันยังใม่มีเงินอีก เพื่อนเก่ามันโทรมาบอกว่า มันสอบติดที่ลาดกระบัง มันให้เรามาช่วยย้ายบ้านและขนของไปหอพักให้หน่อย ซึ่งบ้านที่จะย้ายอยู่ที่รามคำแหง เพราะมันเห็นว่าเรามีรถกระบะตอนเดียวอยู่ 1 คันความจริงแล้วมันเป็นของน้าผมเองครับ ซึ่งน้าแกไปทำงานออฟฟิต แกเลยไม่ขับมันแล้ว แต่สภาพรถกระบะยังใหม่อยู่มาก ผมจึงตอบรับว่าจะไปช่วยมัน ตอนนั้นรถกระบะรับจ้างผมมันยังไม่ได้ใส่หลังคาอะไรเลย เป็นรถกระบะตอนเดียวธรรมดาคันหนึ่ง ซึ่งมันก็เป็นโชคดีของเพื่อนผมที่ย้ายตอนหน้าร้อนพอดีครับ ฝนไม่ตก ก็สามารถขนย้ายได้แบบไม่ต้องระวังน้ำจะเปียกของครับ ผมก็วางสายไป
พอถึงวันนัดกันผมก็ตื่นแต่เช้ามาดูรถที่ล้างเตรียมไว้รอแล้ว แต่วันนี้ก็ยังไม่คิดนะครับว่าผมจะประกอบอาชีพรถรับจ้างไปเลย ก็คิดแค่ว่าย้ายห้องให้เพื่อนเท่านั้นแหละ ผมเดินทางด้วยรถกระบะรับจ้างของผมไปถึงห้องเพื่อนผม มีเพื่อนของเพื่อนผมมาช่วยกันแพ๊คและขนย้ายเต็มเลยครับ ผมก็ไม่ต้องเหนื่อยในการขนย้ายเฟอร์นิเจอร์เท่าไหร่ เพราะคนเยอะก็ช่วยกันส่งของต่อเป็นทอดๆ เหมือนสะพานเชื่อมต่อกัน มันทำให้การขนของมีความรวดเร็วมากยิ่งขึ้น ใช้เวลาไม่ถึง 20 นาทีครับ ในการขนย้ายห้องเพื่อน ผมขับรถรับจ้างจากรามคำแหงไปลาดกระบังก็ใช้เวลาประมาณ 30 นาทีเองครับ พอถึงลาดกระบังทุกคนก็ช่วยกันยกของลงจากรถ ของส่วนมากก็เป็นเสื้อผ้าและหนังสือครับ ทีวี ตู้เย็น เครื่องซักผ้า เฟอร์นิเจอร์ใหญ่ ไม่มีครับ ก่อนกลับบ้านเพื่อนเอาเงินให้ผม 350 บาท (ตอนนั้นมันก็เยอะอยู่นะครับ 8 กว่าปีที่แล้ว) ผมนึกในใจว่า อ่า ได้ล่ะ ค่าเติมเงินโทรศัพท์ ผมก็ขอบใจมันและกำลังจะเดินทางกลับอยู่แล้วเชียว ทันใดนั้นมีนักศึกษาที่พักอยู่ในหอนั้นเดินผ่านมาแล้วถามผมว่า”พี่ใช่รถรับจ้างหรือป่าวค่ะ พอดีว่าอาทิตย์หน้าที่จะถึงนี้ จะย้ายกลับบ้านต่างจังหวัดค่ะ ไปโคราช น่ะค่ะ” ผมทำหน้างง ๆแล้วตอบไปว่า "ใช่ครับ" ก็เลยตกลงรับงานกัน โดยแลกเบอร์โทรศัพท์กันไว้ (สมัยนั้นไม่มีไลน์) ผมกลับบ้านด้วยท่าทางดีใจเพราะผมมีงานรถรับจ้างงานแรกที่เป็นจริงเป็นจังซะแล้ว และหลังจากวันนี้เกิดอะไรขึ้นเดี๋ยวผมจะมาอัพเดทเรื่องราวชีวิตของ9รถรับจ้างให้อ่านกันอีกน่ะครับ
